یادداشت‌های روزانه‌ی من

حالا که از نزدیک شدن‌ها می‌ترسم و هرنوع صمیمیتی را پس می‌زنم؛ حالا که از ترس ضربه کمرم گُر می‌گیرد و شب‌ها با ترس از دست دادن عزیزانِ خانواده‌ام (که نمی‌دانم این ترس از کجا سر و کله‌اش پیدا شده) با چشم‌های نم‌دار می‌خوابم، می‌نویسم. از نشناختن انسان‌ها، از روی مخفی شده‌ی آن‌ها می‌ترسم. از قیافه گرفتن‌های آدم‌های ناامن که مدام باید کشفشان کنی حالا چه مرگشان است که اخم‌هایشان را درهم کرده‌اند و اگر حرفی بزنی واکنششان قابل پیش‌بینی نیست استرس می‌گیرم. ترسی در من کاشته شده که کاش زودتر بالابیاورمش. این‌ها تبعات تحمل کردن رفتار آدم‌های خودشیفته‌ایست که عواطف و شعور دیگران برایشان بی‌اهمیت است و فقط غرور خودشان مهم است.